Co to jest samopomoc?

Przede wszystkim ruch samopomocowy pozwala ludziom przemienić braki w aktywa. Ludzie, którzy pokonali własną zależność, chorobę czy nałóg dysponują wiedzą z pierwszej ręki na temat istoty swojego problemu i sposobów radzenia sobie z nimi. Stają się w pewnym sensie chodzącymi encyklopediami są doskonale przygotowani do tego, aby swoją wiedzę przekuć w czyn, pokierować innymi ludźmi mającymi podobne problemy i pomóc im się zmieni. Dzięki temu problem staje się jednym z elementów rozwiązania. 

Członkowie grup samopomocowych są kimś więcej aniżeli tylko ludźmi cierpiącymi. Są ekspertami w dziedzinie, mają więc wybitne kwalifikacje do udzielania porad innym, dotchniętych podobnym problemem. (F.Riessman, D.Carroll 1995)

1. Zmiejsza się radykalnie liczba osób tylko korzystających z pomocy, natomiast zdecydowanie rośni liczba dawców pomocy.
2. Osoba otrzymująca pomoc wie, że nawet jeśli dzisiaj z niej korzysta, jutro, a może nawet jeszcze podczas tego samego spotkania,pomoże komuś innemu. Unika w ten sposób degradacji, której doświadczają ci, którzy tylko z pomocy korzystają.
3.  Dzieki wielkiej sile płynącej z faktu, że tak wiele osób komuśpomaga, rośnie zdolność udzielania pomocy w całym układzie.

Etos czy duch samopomocy ma szczególnie humanitarny wymiar, który tak ludzi pociąga. Spotkania grup pomocy wzajemnej odbywają się zazwyczaj w atmosferze współpracy, a nie współzawodnictwa. To czy grupa odniesie sukces czy nie zalezy tylko i wyłączcnie od tego, jak dobrze poszczególni członkowie potrafią ze soba współpracować. Ceni się szczerość i zacheca się ludzi, by nie bali sie mówić, co myślą o innych. 

Ruch samopomocowy na nikogo nie naciska i nie jest zbiurokratyzowany. “Rób co możesz” i “po kolei”- oto jego filozofia. Ogólny wydziwięk ruchu jest podniosły, optymistyczny (“dam sobie radę”), z naciskiem na zdolność zmiany na lepsze. Ludzie wierzą, że problemy nawet poważne, uda się rozwiązać, można sobie z nimi poradzić. Czasami mogą nawet swoje kłopoty przekształcić w aktywa, w potencjalny surowiec do produkcji klarowności i samowiedzy, których być może nigdy nie zaznaliby, gdyby zycie nie skonfrontowało ich z tymi problemami. A to wzbudza nadzieję. (F.Riessman, D.Carroll 1995)